EEN REIS NAAR DE REGTIENEN DOWN UNDER

 


28/2/2007 tot 30/3/2007

Milford Sound en de walvissen. Hierboven zijn dat twee highlights. Was het de reis van mijn leven en mijn zus Ans? Nee, want dat zou betekenen dat ik nooit meer zoiets zou doen, en ik ben vast van plan om nog eens terug te komen. De reis smaakte naar meer. Naar meer indrukken van het natuurschoon en meer gesprekken met mijn familie. Vijf weken lang was ik weg uit Nederland en vertoefde ook nog eens meteen aan het andere eind van de wereld. Waar de zon 's middags om 12 uur in het noorden staat, zodat het opeens verrekte moeilijk is om je op de weg te orienteren. Waar water in een putje precies omgekeerd wegdraait dan op het noordelijk halfrond. En waar je in je huurauto regelmatig per ongeluk je ruitenwisser aanzet als je naar links of rechts wilt afslaan. Ik heb het over Nieuw Zeeland waar mijn zus Ans en ik voor 6 weken naar toe reisden.

De vliegreizen en Singapore
Natuurlijk draaide het om natuurschoon en familiebezoek, maar het is toch ook bijzonder om de vliegreizen een beetje te beschrijven. Ik had er huizenhoog tegen op gezien. Meer dan elf uur achtereen bijvoorbeeld van Amsterdam naar Singapore. Drie a vier uur naar Turkije, langer had ik voorheen niet in een vliegtuig gezeten. Maar de tijd en het toestel van Singapore Airlines vlogen om. In de rugleuning van de stoel van de passagier voor je was een televisieschermpje aangebracht en dat bood eindeloos vertier. Een keus uit wel 70, 80 speelfilms, verschillende televisieseries, heel veel computerspelletjes en als je zin had om tijdens de vlucht via de computer nauwgezet te volgen waar je op dat moment precies ter wereld in de lucht hing, dan kon dat ook allemaal met dat schermpie. En verder was er natuurlijk de service van de Singapore girls, die in prachtige gewaden voortdurend langs je heen ritselden. Ze hadden het talent om je razendsnel te helpen en soms haast onzichtbaar te worden, als je door het gangpad naar het toilet moest of gewoon even de benen wilde strekken. Ans heeft op de terugreis in Singapore nog zo'n gewaad gekocht op de markt in Chinatown. .

Brisbane
28 februari, Brisbane Airport, 06.50 uur plaatselijke tijd. We landden opnieuw in een subtropische temperatuur, maar de klammigheid was weg. Eerst de gebruikelijke douaneformaliteiten, die dit keer veel tijd in beslag namen. Australië is erg strikt in haar veiligheids- en hygienebeleid, en dat gold bijvoorbeeld voor het niet weggegooide appelklokhuis van Ans. Later maakte ik het bij aankomst in Nieuw Zeeland ook nog eens mee. De modder onder mijn wandelschoenen kon niet door de beugel. De dienstdoensde ambtenaar spoelde de troep persoonlijk en grondig weg op de w.c.  In de aankomsthal van Brisbane flitste al snel een foto-apparaat. En daar stonden ze: Herman en Lucy, klaar om ons op te vangen en onze steunen en toeverlaten voor enkele weken te zijn.

 

Het was veertien jaar geleden dat ik ze voor het laatst gezien had, maar ze waren geen spat veranderd, echt niet. Mijn broer was een "skinny" lichtgewicht van achter in de zestig en Luus babbelde nog altijd Engels-Nederlands in een hele grappige combinatie. Met een beetje Amsterdams accent: "so the woman ging naar de shop, maar ze was nogal in een hurry, maar anyway......". Ik zal nooit vergeten dat ze het op een gegeven moment had over de "billen van Herman die de deur uitvlogen", toen ze kennelijk peperdure rekeningen bedoelde. Grappig was dat we in onze gesprekken soms amper zelf in de gaten hadden of we Engels of Nederlands spraken(of allebei). Het ging gewoon vanzelf, maar het was wel zo dat we in onze gesprekken over vroeger ons toch vaak van het Nederlands bedienden.

Menno en Kirra Beach
Voor Herman en Lucy was Australië ook het begin van een vakantie. Ze waren er al enkele dagen en hadden Menno al bezocht, die sinds kort met zijn gezin in de buurt van Brisbane woont. Prettige bijkomstigheid voor Herman was op dat moment dat hij zijn drukkerszaak eindelijk had verkocht en dus nu toe was aan "rentenieren". Na aankomst en koffie in Australië zette Herman vrij snel in de huurauto koers naar Menno. Op dat moment voelde ik de jetlag wel flink in de benen en was mijn biologische klok danig in de war geraakt. Gelukkig konden we bij Menno een verfrissende duik in zijn zwembad nemen. Het weerzien met hem en Colleen was hartelijk. Ze wonen in een fraai, ruim huurhuis. De woonkamer zag achter uit op het zwembad.
Na de hernieuwde kennismaking met Menno en Colleen ging de reis naar Kirra Beach, naar ons hotel dat werkelijk op een steenworp afstand van het zandstrand lag. Alleen een (overigens drukke)verkeersweg scheidde ons van de kustlijn. Op de zevende verdieping bood ons balkon een prachtig uitzicht. Beneden schitterde de zon in het water van een opnieuw aanlokkelijk (hotel)zwembaddag.

Beesten en Hakadansen
Geleidelijk aan raakte ik, ook door de rust die we onszelf in eerste instantie aan Kirra Beach gunden, van de jetlag af.  Menno en Colleen bezochten we nog twee keer, voor een autotochtje + barbecue bij hen thuis en een wandeling langs het drukke strand van Oost-Australië. De barbecue-avond werd ook nog benut om te Skypen met het thuisfront. Een typisch hulpmiddel van deze tijd om contact te houden met Nederland. Gratis bellen via de computer en je kunt mekaar ook nog eens zien via de webcams. We werden in Australië bij Menno uiteindelijk uitgezwaaid met de Haka, de oorlogsdans die de Nieuw-Zeelandse rugbyers voor een wedstrijd uitvoeren om hun tegenstanders te imponeren. Een indrukwekkende performance van de Kiwi-Regtienen. Vanuit Brisbane ging de reis vervolgens verder naar het Zuideiland van Nieuw Zeeland, waar Herman een bijzondere toeristische rondrit had uitgestippeld, compleet met diverse overnachtingen in motels en hotels. Onze eerste stop na een vertraagde avondvlucht was Christchurch. Dat is een gemoedelijk, maar toch best wel druk stadje.
We zagen daar de grote kerk van Christchurch, zonder beelden in het interieur, want protestants. Het werd in 2018 getroffen door de enige terroristische aanslag in Nieuw Zeeland. waar een moslimhater dood en verderf zaaide onder tientallen kerkgangers. In deze stad had ik een merkwaardige typische Down Under-ervaring; ik probeerde me voor de weg naar het centrum te concentreren op de stand van de zon, maar kwam precies verkeerd uit. Op het zuidelijk halfrond gaat de zon weliswaar ook van oost naar west, maar doet ondertussen het NOORDEN in plaats van het zuiden aan. En daar had ik geen rekening mee gehouden.

Kaikoera
Na een dag en nacht in Christchurch ( ik verloor overigens een leesboek daar, omdat het tussen de bedrand en de muur was weggeschoven), ging de weg naar Kaikoera. Op naar de walvissen. Het was een drie uur durende autorit. Inmiddels schoof ik al regelmatig achter het stuur(Ans nog niet, dat kwam later , incidenteel) en dat ging me best goed af.  In Kaikoera, een stuk noordelijker van Christchurch, ook aan de oostkust van het zuideiland vonden we een prima motel, van alle gemakken voorzien. De plaatselijke motelkat was niet bij ons weg te slaan, omdat Luus vis aan het bakken was. 
Hoogtepunt van ons bezoek aan Kaikoera was natuurlijk de boottocht naar de walvissen en de dolfijnen. Het walvissencentrum in dat stadje werd voornamelijk gerund door Maori's. Van te voren kregen we de verzekering dat we 80 procent van ons geld terug zouden krijgen als we geen walvissen konden spottenMaar het weer was goed, bewolkt maar vrij rustig, en tot drie keer dook er zo'n gigant voor onze boot op. Speuren naar de walvissen deed de schipper met een soort echohoorn, die hij steeds onder water hield in de hoop sonarsignalen van ze op te vangen. Het was een bijzondere ervaring hoewel je uiteindelijk weinig walvissen kon zien. Een paar minuten naar zijn rug kijken en dan camera's in de aanslag als hij weer naar de diepte ging. Op dat moment, sloeg hij bij wijze van afscheid zijn enorme staart nog even de lucht in. 

Via Greymouth naar Franz Jozef
Na Kaikoera volgde de langste autorit van onze reis over het zuideiland. Zes uur waren we onderweg naar Greymouth, een oversteek van de oost- naar de westkust, waar het meteen stuk koeler en vochtiger was. . Tja, en dan de gletsjer zelf natuurlijk. Ik kreeg onmiddellijk herinneringen aan de vakantie van Josje en mij, zo'n vijfentwintig jaar daarvoor, in Noorwegen. Weer die enorme ijsbeerklauw die tussen twee bergtoppen naar beneden was gedrapeerd. De gletsjer zelf zijn we niet  op geweest (want zo'n rondleiding met gids kostte wel heel veel geld voor een korte tijd), maar het uitzicht van dichtbij was ook schitterend. En ook de wandeling ernaartoe was indrukwekkend. In de buurt van de gletsjer was ook een fraai donker regenwoudje, dat ook heel veel aan In de ban van de Ring deed denken. 

Haast en Wanaka
Via een korte stop bij die andere grote ijsgletsjer,  Fox Glacier , ging de weg naar Haast. Daar werden we voor het eerst getrakteerd op de "sandflies", irritante muggen langs het strand. Volgens de plaatselijke parttime-priester, die we spraken kort voor zijn wekelijkse zondagsdienst, is Haast "De Sandfly-Capital of New Zealand". Haast en het daaropvolgende Wanaka waren tussenstops voor onze reis van Franz Jozef naar Queenstown. Bij ons vertrek uit Wanaka deden we Puzzleworld aan, een soort mini-pretpark vol illusies, 3D-en hersenbrekerspelletjes. Je evenwichtsgevoel werd op de proef gesteld en je ogen werden herhaaldelijk voor de gek gehouden. Erg leuk. We trokken verder naar het zuiden, het werd frisser met hier en daar sneeuw op de bergtoppen. Het landschap werd steeds ruiger en indrukwekkender. Queenstown werd de afronding van onze reis over het zuideiland en tegelijk een stop van enkele dagen, omdat de stad een goede uitvalsbasis was om het natuurschoon in deze prachtige omgeving te verkennen. .

Milford Sound
De dag erop hadden we ervoor gekozen om vanuit Queenstown een bustocht naar Milford Sound te nemen, naar de mooiste fjord(hier dus Sound genoemd)van Nieuw Zeeland. Daarmee waren we wel een volle dag onderweg( de busrit met stops erheen duurde al vijf uur). Bovendien waren de weersvoorspellingen niet al te best. Herman en Lucy hadden de boottocht door de wonderschone Sound al eens in de stromende regen moeten doen en dat wilden we nu toch eigenlijk echt voorkomen. We hadden geluk. Het bleef grotendeels droog. Na een afwisselende busrit ( een schapenkudde op onze weg, een uitstapje naar een prachtige waterval, verscholen in een frisgroen regenwoud), werd de omgeving steeds woester en adembenemend mooi. We reden over hoge besneeuwde bergtoppen en zagen in soms peilloze diepten , prachtige meren.  Toen we eindelijk bij het begin van de fjord arriveerden, liet de zon zich opeens uitbundig zien. Tijdens de twee uur durende boottocht bleef ie ook, soms verscholen achter de wolken. Maar dat gaf niet, want ook die schitterende wolkenpartijen droegen bij aan dit absolute hoogtepunt van onze reis. Zelden heb ik me zo nietig gevoeld als toen, tijdens de 16 kilometer lange tocht naar open zee. Enorme steile bergwanden, waaruit veel watervallen ontsprongen. Zeehonden die aan de voet van die bergwanden lagen te luieren op rotspartijen. Je kwam ogen te kort en je verveelde je geen moment. Op de terugweg stopten we nog even in een sneeuwgebied en konden daar jolig sneeuwballen naar elkaar gooien. 

Backpacken in Wellington
Het werd 16 maart, we waren inmiddels al over de helft van onze tijd in Nieuw Zeeland. De Nieuwzeelanders zijn over het algemeen vriendelijke , rustige mensen. Heel vaak informeren ze, bijvoorbeeld als je iets koopt in een winkel, hoe het met je gaat. Het is overigens dan niet de bedoeling dat je daar uitgebreid op ingaat, zo in de trant van: nou, leuk dat je vraagt.. De aankomst in Wellington was bijzonder, een lage duikvlucht over de baai tussen het Noord- en Zuideiland. In Wellington, de betrekkelijk kleinschalige hoofdstad van Nieuw Zeeland, verbleven we in een backpackershotel dicht bij de haven. 

Lieske en Emily
Het devies was nu: op naar Paekakariki, waar we 's middags om 3 uur in het backpackersmotel hadden afgesproken met Emily en Lieske. De volgende familie-ontmoeting. De drie dochters van Gary wonen allemaal, dicht bij elkaar dus, in dit kuststadje dat ongeveer 100 kilometer ten noorden van Wellington ligt.
De ontmoeting met onze nichtjes vrolijkte ons weer op. Er werd een fles witte wijn opengetrokken en een CD van Johnny (de man van Tina) en zijn vrienden, met simpele, grappige kinderliedjes, schalde door de kamer. Gezellig kletsen met Sophie (de dochter van Emily) voor ons op de grond. Later zaten we aan tafel met een heerlijke door Emily bereidde gebraden kip, zoete aardappelen en een salade. Grappig toch, bedacht ik me, hoe makkelijk je eigenlijk zo snel heel vertrouwd met elkaar kunt zijn, simpelweg omdat je familie met elkaar bent.

Mount Ruapehu
Het was inmiddels 19 maart, de dag van de wandelingen en van.....Mordor!!! Nadat we bij de super de dagelijkse boodschappen hadden gedaan, wat souvenirs hadden gekocht en foto´s op CD hadden laten zetten, ging de reis richting Whakapapa, in het hart van het Tongariro National Park. De dreigende vulkanen aan de horizon deden door hun donkerheid onmiddellijk aan het land van Zwarte Heerser uit het boek van Tolkien denken. Ter versterking van het effect: toen we het park inreden was de hemel strakblauw, maar om de Doemberg hing een wolkensliert en aan de andere kant van de berg was het bewolkt. We waanden ons ECHT Sam en Frodo op de Doemberg. Vulkanische grond, grijs en zwart gesteente om ons heen. Grille rotsformaties langs diepe bergpassen en voor ons uitgestrekt de besneeuwde top van de berg. Ik herkende de filmlocatie meteen. Het was een stenen rots, waar Frodo, achtervolgd door Orks, overheen was gerend. Ik keek mijn ogen uit. Van het landschap droop een soort naargeestigheid af, die tegelijkertijd angstwekkend mooi was. De hele dag nog gaven we de Orks de schuld als er ergens troep lag in het National Park. Weer een absoluut hoogtepunt en ook nog een gezonde dag vol berglucht en goede oefeningen voor onze stramme 50 plusgewrichten. Uit mijn bijna dagelijkse aantekeningen die ik tijdens de reis in een schriftje maakte,een fragment van die avond: "Ik probeer me soms, vooral als ik naar de sterrenhemel kijk, bewust te worden van waar ik nu eigenlijk mee bezig ben. En ik besef dat zoiets eigenlijk wel maanden of misschien wel altijd zou mogen blijven duren. Maar tegelijkertijd zoemt het gewone leven van Holland in mijn oor. Mijn gezin, het werk, toneel en alles eromheen. Daar kan ik toch niet van buiten. Maar het is wel even prettig dat het nu nog heel ver weg is. Ik schenk mezelf nog even een borrel in en ga naar de sterren kijken voor ik ga slapen". ....

Taupo en de Craters
Tongariro National Park hadden we gedaan, de volgende dag was het devies: op naar Lake Taupo. Het is het grootste meer van Nieuw Zeeland en biedt fraaie vergezichten naar de vulkanische bergen ten zuiden ervan. Het is ontstaan in 181 na Christus door een gigantische vulkaanuitbarsting. Het meer is een eldorado voor sportvissers, vooral forellen zijn hier populair.  Vlakbij het stadje Taupo hebben we de Huka Falls(alweer een waterval) en de Craters of the Moon bezocht. Dat laatste betekende mijn eerste kennismaking met sissende stoom uit het landschap en borrelende modder in de grond. De kennismaking ermee werd de dag erop voortgezet in Rotorua, iets noordelijker van Lake Taupo. Rotorua is een van de toeristische highlights van het noordeiland, vooral vanwege het geborrel en gesis. Met de vooraf in verband daarmee aangekondigde zwavelstank in de stad viel het erg mee. De Pohutugeiser is  de indrukwekkendste en grootste van Nieuw Zeeland. Hij spuit zo´n 25 keer per dag( dus gemiddeld 1 keer per uur) zeker twintig meter kokend water de lucht in. Hij ligt in het bezoekerscentrum Te Puia, waar ook voorbeelden van de Maori-cultuur te vinden zijn. Vervolgens stuitten we tot onze verrassing op een echte Kiwi, de vogel dus, het nationale symbool van het land.  Daarna liepen we naar de geiser. Het was natuurlijk wachten en hopen, omdat je nooit zeker weet wanneer ie gaat spuiten, maar uiteindelijk hadden we geluk en konden we al dat moois voor de eeuwigheid vastleggen. 

Auckland
Vanaf Rotorua volgde de laatste etappe van onze reis door Nieuw Zeeland. De rit naar Auckland was enkele honderden kilometers lang.  De stad is een langgerekt samenspel van eindeloze buitenwijken, hier en daar wat heuvels middenin de stad zoals de vulkanische berg Mount Eden, wolkenkrabbers en winkelcentra rondom de haven, de enorme achtbaans Harbour Bridge en een hele serie baaien aan de noordkant van de stad. Het decor van onze laatste serie familie-ontmoetingen in Nieuw Zeeland, te beginnen in Rothesay Bay aan de Sandown Road. Daar ligt het prachtige huis van Herman en Lucy. Gedomineerd door het hout zonder schroevendraaiers, op de vloer en aan de wanden. Keuken, serre, huiskamer, drie slaapkamers en de onderverdieping, Herman´s werkruimte.Eromheen een patio en een ruime frisse tuin. Het weerzien met onze broer en schoonzus was hartelijk, en het was ook weer heel snel ontzettend vertrouwd om dagelijks met ze om te gaan. . Als Nieuwzeelanders iets bouwen, dan willen ze d´r ook meteen vanaf kunnen springen, zo lijkt het wel. Op de terugweg naar huis reden we nog even langs Herman's bedrijf. 

Gary
´s Middags stond dan de ontmoeting met broer Gary op het programma.  Hij woonde inmiddels in Riverhead, verder noordelijker, samen met heel veel honden en zijn vriendin Diane. Met zijn bedrijfje Regtien Design scharrelde hij zo af en toe wat opdrachtjes bij elkaar om zo nog redelijk voor zichzelf te kunnen zorgen op zijn oude dag. Om half 3 parkeerde hij zijn pick-up op de parkeerplaats bij het postkantoor van Brown´s Bay, direct aan het strand. Hij had twee van zijn honden meegebracht, die hij, zoals gebruikelijk, voor zich uit liet lopen, terwijl ze via een koord en een riem om zijn middel aan hem verbonden bleven. Zo kennen veel mensen hem in Auckland, als ie, waar dan ook, rent. Want rennen bleef ie doen, ook al was hij inmiddels 71.  Later, terug in Nederland, heb ik hem nog wat foto's van onze ontmoeting gemaild.  

Familievisites
De volgende dag was een ontmoeting met zijn ex Lou en twee van zijn kinderen gearrangeerd. Bij Paul thuis, ook in Auckland, niet ver van Herman's huis. Daar waren Paul, zijn vrouw Annemarie en hun kinderen Matthew, Isabelle en Charlotte. En ook  Tina, Johnny en hun Annemieke en Lucy. En daar was ook Lou. Paul en Annemarie fungeerden als vriendelijke gastheer en gastvrouw. Meteen waren er weer die familiegelijkenissen op het eerste gezicht. Matthew, de oudste van Paul, lijkt sprekend op Ton, Taco en Jeroen. Lucy met haar blonde krullen was 1 gezicht met Fanny toen ze klein was. En Tina begint warempel heel erg op Els te lijken.  Lucy en Charlotte waren twee engeltjes die zich met hun poppen helemaal terugtrokken in hun kleine meisjes-wereld. Annemieke, Tina's jongste, was een echte darling die helemaal mee ging "huggen" bij de begroeting en het afscheid van de volwassenen. Tina zelf babbelde druk en vrolijk over haar radio- en t.v. geschnabbel, Paul toonde erg veel interesse in mijn werk en baardmans Johnny was een echte Kiwi, een toonbeeld van Nieuw-Zeelandse vrolijkheid en opgeruimdheid. Alles wat hij in handen krijgt, lijkt in goud te veranderen. Lou was wat stil, maar heel lief en scherp in haar observaties. Ze hield alles en iedereen goed in de gaten, wist overal van. Ze deed me op de een of andere manier veel aan Riet denken. We hebben er een paar uur gezeten. Weer een ontspannen, echte Regtienmeeting. De dag erop volgde er weer een, nu bij Herman thuis, met zijn in Nieuw Zeeland wonende kinderen en kleinkinderen. Dit keer was een soort brunch georganiseerd, waarbij iedereen wat meebracht. De tafel in de serre stond vol met buitengewoon lekkere hapjes. Het leek wel een soort middagtapas. Iris was er, met haar man Adrian, en haar dochtertjes Hanna en Gemma. Twee kleine schattige donderstralen. En Alex kwam met zijn kinderen Tyler en Casey en zijn stiefkind Harry. Harry is de zoon van Hayley, Alex'vriendin, maar die kon er wegens ziekte niet bij zijn. De kids konden naar hartenlust spelen in de tuin en de werkkamer van Herman. Casey runde daar bijvoorbeeld zogenaamd  een kantoor, waar ze voortdurend "You're fired" riep en de hoorn op de haak gooide. Waar ze dat nou vandaan zou hebben....

Laatste dagen en afscheid
Na deze familiedag resteerden nog twee volle dagen in Auckland met Herman en Lucy. Die gingen op aan wat tochtjes met zijn vieren in de omgeving, zoals naar een bos met stevige Kauri-bomen. Dat zijn inlandse bomen die vroeger veel gekapt werden voor hout en Kauri-gum. Ze kunnen wel 1200 jaar oud worden en een omtrek van twintig meter hebben. We hebben ook nog gegeten in een restaurant waar ze heerlijke kaasvariaties serveerden. En we hebben gewandeld in het populaire park Wenderhome ten noorden van Auckland. Die wandeling eindigde met een fraai uitzicht op een van de vele zeebaaien in dat gebied. De voorlaatste avond op Sandown Road hebben Ans en ik pasta gekookt, met spinazie, bacon, champignons en ui. Lekker even kokkerellen, waarbij het natuurlijk niet makkelijk was om Luus uit haar eigen domein te houden. We bleken de sour cream te hebben vergeten, dus ik ben nog even naar de super in Brown's Bay gelopen in het donker. Een stevige avondwandeling is ook wel eens goed voor een mens. De laatste avond trakteerden we Herman en Luus op een etentje, in een door hen uitgezocht Italiaans restaurant. Dat was onder het motto BYO, Bring Your Own, waarbij je zelf de wijn kunt meebrengen. De ober rekent dan nog een klein bedrag voor het ontkurken en het beschikbaar stellen van de glazen. Het werd een mooie afscheidsavond met (weer)veel leuke, soms ontroerende familieherinneringen die we konden ophalen. Terwijl we vrolijk doorkletsten, in het restaurant en daarna in de knusse woonkamer bij Manus thuis, besefte ik hoe ik ze zou gaan missen. Luus met haar vanzelfsprekende moederlijkheid, warmte en bezorgdheid. En Manus met zijn droge humor en zijn niet aflatende belangstelling voor Holland en alles wat we deden, dachten en wat ons bezighield. Je kon heel duidelijk merken hoe waardevol de afgelopen weken voor ons allemaal waren geweest. Het moment van afscheid naderde en dat kwam uiteindelijk de volgende dag, ergens rond 1 uur 's middags, op de luchthaven van Auckland. En dat na een ochtend van stromende regen, het leek wel enigszins symbolisch, alsof de herfst in Nieuw Zeeland nu definitief was begonnen. Er was vooral een gevoel van dankbaarheid voor de afgelopen tijd.

 

Terugreis en landing
De terugreis was gesneden koek. Inmiddels gewend aan de (soms lange) vliegreizen maakten Ans en ik het ons makkelijk. In Singapore hadden we dit keer een stopover hotel in het centrum, Furama City. Een mooie kamer met alles erop en eraan, alleen wel een peperdure inhoud van de minibar. Na een rustige nacht hebben we de stad een beetje verkend. Een selfservice buffet met allerlei lekkere Oosterse hapjes was ons "galgemaal" ,voor we voor de laatste lange etappe weer het vliegtuig instapten. Langzaamaan ging de knop weer om, richting Holland. Vrijdagochtend 30 maart even na 7 uur, in de aankomsthal van Schiphol, was moment van het weerzien met Anneke en Josje. Wil en Meeke waren er ook. Ik was heel erg blij dat ik weer thuis was en rustte die dag thuis veel uit, hoewel het in mijn hoofd nog rondtolde. De jetlag deed nog even zijn werk en het duurde ook nog wel wat dagen voor ik uiteindelijk echt geestelijk was "geland". Maar langzamerhand kreeg alles zijn plek weer. Thuis, de naderende toneelvoorstelling van "Op Hoop van Zegen"  (de eerste met mij van tehatergroep 0 en mijn werk als presentator/coördinator van Nieuwslijn Magazine bij de Wereldomroep. Maar ook de herinnering aan deze fantastische reis, voor een deel in mijn hoofd en op schrift, maar ook in onvergetelijke foto- en videomomenten vastgelegd, heeft een prominente plaats in mijn leven gekregen. Dit verslag, een mengeling van mijn herinneringen en dagboekaantekeningen die ik onderweg maakte, kon dus op mijn website niet ontbreken.

FRANS

 

Bij zoon Menno  (van Herman en Lucy) en zijn familie thuis in Australie.                              Lieske en Emily, dochters van Gary

De Doemberg uit Lord Of The Rings                                                                                                           Met Ans bij een gletscher

Herman in het zwembad van Menno.                                                                                                         Ontmoeting bij aankomst met Herman en Lucy

De Haka(traditionele Nieuwzeelandse dans)door Menno en familie en Herman en Lucy.                                  Wandelen over de Doemberg.

Wanaka: pretpark vol illusies

Kangeroe                                                                                                                                                                      Anthony en Colleen(vrouw van Menno) bij de zee 

Werken aan mijn dagboek                                                                                                                                  Ans bij de stoom van Rotarua

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb