Herinneringen
COLUMN LAATSTE UITZENDING WERELDOMROEP 12 MEI 2012
Dit wordt de laatste week van de Nederlandstalige uitzendingen van de Wereldomroep. Nog 4 keer mag ik Nieuwslijn Magazine maken en daarna draag ik mijn steentje bij aan de afscheidsmarathonuitzending, die 24 uur duurt en komende donderdagavond om 22 uur begint met de live-klanken van het carillon in de toren van het Hilversumse Raadhuis. Dat ondersteunende redactie- en montagewerk voor die slotuitzending doe ik met gemengde gevoelens. Eigenlijk wilde ik eerst helemaal niets met dat programma te maken hebben. Het wordt namelijk uitgezonden onder de vlag van een bedrijf dat ons (de Nederlandse medewerkers) gewoon aan de dijk zet. Nu kan de Wereldomroep naar buiten toe wel steeds de schouders ophalen en zeggen dat de politiek ons deze enorme bezuinigingen heeft opgelegd, maar het is de leiding van dit bedrijf die daarvoor allang de keuze had gemaakt om de Nederlandse afdeling voor een groot deel te ontmantelen. En die keuze is vervolgens gretig en dubbel en dwars door de politici overgenomen. Dat was dus een afweging om niet mee te doen. Aan de andere kant zijn er ook wel gevoelens van nostalgie en het bekende "nog 1 keer de schouders eronder om er wat moois van te maken". Dus ben ik er vrijdag bij, al was het alleen maar om ook heel veel oude bekenden en collega's te zien. En daarna? Trainingsacteurscursus, vrijwillig werk bij Beeld en Geluid, stemmeninspreekklussen? Het wordt een ongewisse tijd, maar ik zorg in ieder geval dat ik genoeg te doen heb.
WERELDOMROEP IN 2021 ECHT DEFINITIEF WEG UIT HILVERSUM
https://www.facebook.com/photo/?fbid=10226674263152192&set=gm.4695667367144646
.------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
JAAROVERZICHT 1973: BIRDAARD
In april van het jaar 1973 verbleef ik met 4 andere studenten van de School voor de Journalistiek(Frederiek Bouhuijs, Hendrina Praamsma,Marleen de Jong en Jan Folkerts) in het Friese dorp Birdaad. We wilden elkaar beter leren kennen en dat gebeurde ook. Hierbij een uit het Jaaroverzicht dat ik vaak(en ook dit keer) aan het eind van de jaren 70 maakte.
We zittten allemaal op de School voor de Journalistiek in Utrecht, in de Palmstraat. Wij. dat zijn Frederiek Bouhuijs, Hendrina Praamsma. Marleen de Jong, Jan Folkerts en ik. Verscholen achter een hek en een poort. langs een aangrenzende lagere school op de Bilstraat. waar buslijn 4 stopt, die mij naar het station brengt. Want ik woon nog steeds bij mijn ouders. Jan woont samen met mede-student Jan Lares aan de Kerkweg. Marleen is vaak te vinden bij Frederiek en Hendrina, die in de Koekoekstraat wonen. Boven een meubelwinkel. Ze betalen 215 euro per maand aan een lastige huisbaas. Hoe hebben we elkaar leren kennen? In een eerstejaarsgroep waar Hendrina en Frederiek dikke vriendinnen werden. Marleen was aardig en hunkerde naar goed menselijk contact. Jan Folkerts, die overigens de allereerste was met wie ik op school contact maakte,j bleek een rustige jongen.
We tekenden op dezelfde onderwijsactiviteiten in, politieke economie en filosofie. Hendrina en Frederiek kregen al snel in het krolse kakenblad Krent, de schoolkrant, de naam de Groupie-girls, waar het goed mee blowen was. Onze bestemming werd uiteindelijk Birdaard. 150 gulden kostte het huren van een huisje met een roeiboot. Aanvankelijk klikte het nog niet zo erg tussen ons. Ik had het over een vlies dat er tussen ons bestond. Maar dat is er nooit geweest, zo bleek achteraf. We verzamelden in het Utrechtse Wilhelminapark. Frederiek had pruimtabak voor me gekocht, omdat ik had gezegd dat ik dat wilde. Ik stopte het later die middag in mijn mond maar spuugde het meteen uit op de WC. Frederiek en Hendrina besloten samen te gaan liften, niet helemaal tot tevredenheid van Jan en mij, om redenen die we toen nog niet durfden uit te spreken. Ik herinner me hoe Frederiek in haar tijgervelletje tegen een boom stond te leunen. Een prachtig beeld. Uiteindelijk kregen we verkering.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
LSD-ERVARING
In de jaren 70 had ik in enige ervaring met het gebruik van LSD. Dat was typisch iets van ‘eens maar nooit weer’. Het nu volgende fragment komt uit 1972(het jaar waarvan ik een dagboek bewaard heb, zie daarvoor de pagina Jaren 70) en beschrijft wat er in juli toen op het strand van Ameland gebeurde.
Mijn eerste ervaringen waren puur lichamelijk. Ik had het idee dat er een dunne laag elektriciteit om mij heen lag. Mijn knieen en ellebogen werden bovendien loodzwaar. De felblauwe lucht werd nu geheel in beslag genomen door de zon, zo leek het. Alles werd geel en grijs, ook het groene gras. Ik begon alles, de mensen en de auto’s, in beelden te zien. Het was of je achter elkaar foto’s aan het flitsen was. De brommer waar ik op zat was een ratelende trein geworden.
De ketting sloeg als een hamer door mijn hoofd. Toen we het dorp binnenreden ging het fout. Alle mensen werden wazig wazig. De menigte op het strand benauwde me.Alles werd vreselijk anders in mijn omgeving. Ik voelde me zweven over het mulle zand. Het zand bewoog. We spraken verward met elkaar, het drong niet goed door wat we tegen elkaar zeiden. Alles trilde om me heen. Een vriend van me wilde de mensen uitlachen, een vriendin wilde de zee in, maar ik wilde alleen een rustig plekje.
Het leek of andere mensen ons niet zagen en we zo door hen heen konden kijken. Een enorme kerel die tot walgelijke proporties was vergroot jaagde me angst aan. De anderen deden hun kleren uit en wilden de zee in. Maar de zee boezemde mij angst in, ik wilde er niet in. Nu werd alles nog waziger en beelden volgden elkaar steeds langzamer op. Ik wilde eruit, uit die trip. Ik schreeuwde het uit.
Mijn vriend wist een oplossing: suiker en koffie. Dat hielp om eruit te komen. Ik dronk opeens Rivella. Hee, suikervrije Rivalla flitste het ineens door mijn hoofd. Ineens was ik terug in de werkelijkheid. Er brak er iets in mijn hoofd en het was of er een muur omviel. Het was over. Naast me stond een doos met suikerklontjes en ik at eruit. Ik trilde met mijn lichaam en mijn nek deed zeer en was loodzwaar. Later in de middag kickte ik rustig af in een restaurant.
DRIE HERINNERINGEN AAN ECHO
Ik het al op andere plekken op deze website aangegeven: een belangrijk deel van mijn journalistieke carriere vormde mijn tijd bij Echo in de jaren 80. Bij het verdwijnen van Echo, halverwege de jaren 90, maakte ik met Rommert Kruithof en Joris van der Kerkhof een afscheidseditie van BRAL, het officiele nieuwsorgaan van deze radiorubriek. Vol met anekdotes over de radiorubriek die in de jaren 80 mijn werkzame leven beheerste. Ik schreef zelf ook een bijdrage . Hierbij dit stuk.
Nelson Mandela is eindelijk vrij, na al die jaren verbanning op het Robbeneiland. Al weken voor zijn daadwerkelijke terugkeer gonst het van de geruchten. Het ANC-kantoor in Lusaka is inmiddels horendol geworden van die telefoontjes van "The Dutch Radio, mrs. Pijnappels". Collega Riet bijt zich als een terrier vast in de organisatie en jawel, op een donderdag eind van de middag, 17.55 uur (net in het pauzemoment van het Echo Magazine, tussen 16 en 18.40 uur, hangt Mr.Mandela aan de lijn. "Hello, good"day to you!". Ik slik een paar keer. Echo is de eerste Nederlandse actualiteitenrubriek die Mandela na zijn vrijlating te spreken krijgt. En mij valt als presentator van dienst de eer te beurt om hem te mogen interviewen. De zenuwen gieren door de keel, want we hebben maar tien minuten voor interview, vertaling en teksten. Om 10 over 6 is dit natuurlijk de geheide opening van de uitzending , "Eeeh, when do uou you come to holland"? En :"How about the sanctions from Holland against South Africa"? Mandela komt graag naar Nederland en over het einde van de sancties moet zeker gepraat worden. Historisch is ook de reactie van Sietse Bosgra van het Komite Zuid Afrika, die heeft meegeluisterd en fris van de lever reageert. "Sancties opheffen? Ja. dat kan meneer Mandela nu wel zeggen...".Een ware mijlpaal, een bijzonder journalistiek hoogtepunt". Het fragment ik ook te horen op de pagina Jaren 90.
Joop den Uijl is overleden(zie foto hiernaast).Het is 18.40 uur en deze Echo Magazine is dan net achter de rug, als het bericht binnenkomt. Wat doen we? In een flits besluiten we, zonder overleg met hogerhand, dat het KRO-bandprogramma, dat voor 19 tot 20 uur gepland staat, de prullenbak in kan. Wat resteert is de telefoon, enkele redacteuren. een technicus en een stapel platen. En ik zei de gek achter de microfoon. Niets staat vast, alleen dat we een uur lang aandacht aan den Uijl gaan besteden. Een stoet van politici passeert de revue. "Aan de telefoon, voor een eerste reactie ……. Actualiteitenradio op zijn best.
December 1982. Uit Suriname komen de eerste berichten over de moordpartij van Bouterse c.s. We hebben een primeur voor onze vrijdagavonduitzending. De namen van de 15 slachtoffers worden via een krakende telefoonlijn doorgegeven. Eindredacteur en bloedbroeder Harold Bliervliet verneemt zo dat 15 goede vrienden en bekenden van hem op een tragische wijze om het leven zijn gekomen. Met grenzeloze zelfbeheersing en professionaliteit wordt het item afgemonteerd, Ik maakte het ademloos mee. Hiernaast rechts de slachtoffers. Wat deed ik toen ik hoorde dat Echo opgeheven zou worden? Ik liet de herinneringen opborrelen, snoof ze weer op en sloot ze definitie in mijn hart. Echo was toen op zijn best, top of the bill. Vasthoudend, instinctief reagerend op 'breaking news'professioneel. Zoals het hoort. Maar dat is eigenlijk het het beste compliment dat je een journalist kunt geven. Gewoon, zoals het hoort. Dergelijke herinneringen blijven gelukkig wel voortleven.....
--------------------------------------------------------------
Stem en spel (BLOG in 2012) bij het einde van de Wereldomroep
Zondag 6 mei 2012
Wereldomroep zet zichzelf aan de dijk
Dit wordt de laatste week van de Nederlandstalige uitzendingen van de Wereldomroep. Nog 4 keer mag ik Nieuwslijn Magazine maken en daarna draag ik mijn steentje bij aan de afscheidsmarathonuitzending, die 24 uur duurt en komende donderdagavond om 22 uur begint met de live-klanken van het carillon in de toren van het Hilversumse Raadhuis. Dat ondersteunende redaktie- en montagewerk voor die slotuitzending doe ik met gemengde gevoelens. Eigenlijk wilde ik eerst helemaal niets met dat programma te maken hebben. Het wordt namelijk uitgezonden onder de vlag van een bedrijf dat ons (de Nederlandse medewerkers) gewoon aan de dijk zet. Nu kan de Wereldomroep naar buiten toe wel steeds de schouders ophalen en zeggen dat de politiek ons deze enorme bezuinigingen heeft opgelegd, maar het is de leiding van dit bedrijf die daarvoor allang de keuze had gemaakt om de Nederlandse afdeling voor een groot deel te ontmantelen. En die keuze is vervolgens gretig en dubbel en dwars door de politici overgenomen.
Laatste loodjes Wereldomroep
Mijn eerste blog!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ouders en opvoeding
Ouders en opvoeding. Artikel voor de Wereldomroep over de problemen van ouders met hun kinderen. Eerst klikken op de groene link en daaronder op de blauwe.
https://www.nemokennislink.nl/publicaties/opvoeding-anno-2007-moet-modern-streng-zi
Beroepsdeformatie en de vliegramp in Oekraine in 2014
Ik werk bij de lokale omroep Hilversum als vrijwillige programmamaker radio. Het programma dat ik samenstel en presenteer, samen met mijn collega Hans van Dijk, heet Wat leeft in Hilversum. Uitgerekend op het moment dat er geen betere aanleiding zou zijn om diep in de wortels van de Hilversumse samenleving te duiken, namelijk tijdens de vliegramp in Oekraine, was ik op vakantie in het buitenland. Meteen bekroop me een zeer dubbel gevoel. Vanaf laptop, Android, I Pad en televisietoestellen in appartementen , kamers en hostels volgden mijn vrouw en ik de weerzinwekkende gebeurtenis en de dramatische gevolgen. De Dag van de Nationale Rouw beleefden we op onze kamer in een pension nabij de Sloveense hoofdstad Ljublijana. En steeds dacht ik weer:Ik moet hier journalistiek iets mee doen. Hilversum is het middelpunt van de wereld. De Washington Post schrijft opeens over de Mediastad. In bermen langs Hilversumse wegen worden standuppers gemaakt door televisiereporters van over de hele wereld. Als er ooit een moment was om te berichten wat er leeft in Hilversum, dan is het nu wel. Terug naar mijn post! Maar ik ben op vakantie, hier met mijn vrouw! En ik ben vrijwilliger, geen beroepskracht! Prettig gestoorde beroepsdeformatie, zei een gewaardeerde collega en ex sidekick van me glimlachend, toen ik hem vorige week bij de plaatselijke Appie Heijn kond deed van deze gordiaanse knoop in mijn gedachten en gevoelens. Dat krijg je dus kennelijk na 35 jaar werken als journalist bij radio en televisie….
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Broertjes over de Jappenkampen
In augustus 2015 maakte ik voor de site Hilversums Nieuws een artikel over burgemeester Broertjes en de Jappenkampen tijdens de Indie-herdenking. Klik eerst op de groene link en daaronder op de blauwe.
https://hilversum.nieuws.nl/nieuws/4667/broertjes-verhaalt-over-tante-in-jappenkampen/
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Actie voor behoud internetarchief Wereldomroep
Een groep medewerkers van de voormalige Wereldomroep is een actie begonnen voor het redden van het internetarchief, dat door de huidige leiding van de opvolger van die Wereldomroep, RNW, offline is gezet uit bezuinigingsoverwegingen. Initiatiefnemer Bart van Riel schrijft op Facebook dat tienduizenden journalistieke teksten voortaan onvindbaar zijn. Werk van jaren van veel journalisten. RNW is de organisatie die overbleef na de drastische sanering van Radio Nederland Wereldomroep aan de Witte Kruislaan.
door Frans Regtien
Vorige week , zo zegt directeur Robert Zaal van RNW, heeft zijn organisatie de beslissing moeten nemen om de oude website rnw.nl uit de lucht te halen. Deze website was de laatste die nog verwees naar de ‘oude’ Wereldomroep, die met ingang van 2013 is opgehouden te bestaan. “De nieuwe organisatie RNW is vindbaar via de website www.rnw.org en heeft een hele andere inhoud, samenhangend met de huidige missie: het bevorderen van free speech in landen waar de vrijheid van meningsuiting ernstig wordt belemmerd”, aldus Zaal.
Verwarring
Archieven kosten geld, meent de huidige RNW directeur. “RNW kan het zich helaas niet permitteren om ten laste van het huidige, lagere budget zijn archieven volledig in stand te houden. Bovendien leidt het tot verwarring over de activiteiten van RNW”, voegt hij er aan toe.
Via de website rnw.nl werd toegang tot een deel van de content geboden en met het sluiten van de site is de publieke toegang tot het materiaal geblokkeerd. “Dat spijt ons en dat vinden we naar voor de oud-collega’s die het materiaal hebben geproduceerd, maar het is een direct gevolg van de grote bezuiniging op de organisatie. RNW zal in uitzonderlijke gevallen aan specifieke verzoeken om het beschikbaar stellen van materiaal proberen te voldoen, bijvoorbeeld om wetenschappelijke reden”.
Maatschappelijk belang
Een van de oud medewerkers van de Wereldomroep, Robert Chesal, had in een brief aan Zaal zijn ongenoegen geuit over de gang van zaken. Hij vond dat door deze vergaande beperking van de vindbaarheid een aanzienlijke verzameling Nederlandse journalistiek ontoegankelijk is gemaakt. Bovendien gaven de artikelen volgens hem informatie van maatschappelijk belang. Chesal zelf deed onderzoek naar het seksueel misbruik in de Rooms Katholieke Kerk. Jarenlang stond er op de site van de belangenbehartiger van de slachtoffers (KLOKK) een link naar het online RNW dossier daarover. Vanaf nu, zo zegthij,werkt die niet meer. ‘Het gaat om artikelen, die vaak van direct belang zijn voor de getroffenen zelf, en die samen een beeld geven van hoe een schandaal van groot formaat werd opengebroken. RNW verdoezelt hiermee een primeur waarmee het zichzelf op de kaart zette”.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Feestje 18-de verjaardag Jeannie Hemelaar en HBS-klas 1972
Mooi beeld van de mode in de seventies op de foto linksonder. Ik sta tweede van links, naast me rechts Robert Kops, links Mark Warning, de jongens met een snor en baard zijn Pieter Kamminga en Dick Ooms, beneden links onderin zit Karin Kamminga en daarnaast Hans Buijs. De namen van de anderen weet ik niet meer.
Op de foto rechtsboven klas 5A van de HBS op het Waterlant College in Amsterdam. Ik sta bovenaan in het midden als langharig tuig en verder o.a Wim Jonk, Willem Raaijmakers, Hannie Marijnissen, Greetje Kwakman, Afra Koning. Mieke Portegies, Theo Bos, Rudy ten Have,Jan Vermeulen, Kees van Overbeek, Richard Bionda, Theo Vonk. Tiny Tol, Anton de Berk, Marijke van Veelen en Hans van der Steen.
Wordpress
Hieronder een blog die ik in/voor Wordpress schreef in 2014, over mijn werk bij RTI Hilversum en voor de Radiopraktijk. Kik eerst op de groene link en daaronder op de blauwe.
https://fransregtien.wordpress.com/
DE VOLEWIJCKERS
Ik woonde vanaf mijn geboorte op het Gentiaanplein in Amsterdam Noord. Op een flinke steenworp afstand voetbalden De Volewijckers. In het begin van de jaren 60 heeft die club 2 seizoenen in de eredivisie gespeeld, Bijzonder was de manier waarop de club in de hoogste divisie terechtkwam. Tegen de nummer laatst van de eredivsie werden 2 wedstrijden voor één plaats gespeeld. De tegenstander was het onderaan geëindigde Elinkwijk. De eerste wedstrijd won De Volewijckers met 4-3 in het Olympisch Stadion zodat een gelijkspel voldoende zou zijn voor promotie. Voor 20.000 toeschouwers kwam Elinkwijk gemakkelijk met 3-0 voor. Op wonderlijke manier lukte het De Volewijckers in de blessuretijd 4-4 te scoren, Deze wedstrijd werd bekend als 'Het Wonder van Zuilen'. Hier links een verslag met slecht beeld en geluid.
De top van het betaalde voetbal in Nederland kwam vervolgens langs op het Mosveld. PSV, Ajax, Feijenoord en bijvoorbeeld toen ook Volendam. In het eerste eredivisieseizoen eindigde De Volewijckers 11e; een goed resultaat voor een debutant. Het seizoen erop werd een ramp. Het team degradeerde in 1963 roemloos met slechts 8 punten (uit 30 wedstrijden) naar de eerste Divisie. De tribune op het Mosveld was klein,maar je zat wel gezellig dicht bij het veld. Ik was nog niet groot genoeg (9) om zelf bij de Volewijckers te spelen. Later begon mijn “carriere” als voetballer bij het rooms-katholieke Rood Wit. De club van Ajax-topspeler Ruud Krol, die mijn buurjongen was. Als de ploegen voor een wedstrijd op het pleintje verdeeld moesten worden, wilde je altijd in het team van Krol terechtkomen.
Terug naar de Volewijckers. De nederlagen in het rampjaar waren dramatisch groot. Ik herinner me bijvoorbeeld een 2-7 tegen Feijenoord en een 3-6 tegen Volendam. Keeper was o.a.Bertus van Hilten, die vooral opviel door zijn doeltrappen, die altijd over de zijlijn terechtkwamen. In de verdediging stond de granieten Wout Schaft en op het middenveld dribbelaar Pietje Boogaard. Als ik niet naar een wedstrijd ging, zat ik op die steenworp afstand achter het raam te wachten op mijn vader. Gespannen kijkend naar zijn gezicht, nieuwgierig naar het resultaat. Meestal trok hij een sip gezicht, na de zoveelste dikke nederlaag. Ik zag hem dan zijn handschoenen nijdig uittrekken.
Daarna ging het langzamerhand bergafwaarts met de Volewijckers. Verder als amateurclub tot de club in 2013 fuseerde met DWV tot DVC Buiksloot. Het laatste seizoen (seizoen 2012/13) van het bestaan van de club speelde het in de Vijfde klasse zondag in het KNVB district West I. De laatste bekende Nederlander die voor De Volewijckers speelde was Co Adriaanse; hij debuteerde als 17-jarige in 1964 in het eerste elftal en werd op zijn 21ste aanvoerder. Later speelde hij nog voor FC Utrecht.
Hieronder de cover van "Hard gras", in 2003 geschreven door Henk Spaan en Mattijs van Nieuwkerk, met o.a. bijdragen van Jan Donkers en Hugo Borst.
Reactie plaatsen
Reacties