JAREN 90
Een absoluut hoogtepunt in mijn journalistieke carriere was het telefonische interview dat ik met de Zuidafrikaanse vrijheidsstrijder Nelson Mandela had, kort na zijn vrijlating. Het gesprek vond plaats in februari 1990 , voor Echo. Het hoogtepunt uit mijn journalistieke carriere, met dank aan collega Riet Pijnappels die wekenlang als een mean mother bezig was het ANC te bestoken met verzoeken daartoe. Bij het ANC werden gek van die dagelijkse telefoontjes van mrs. Pineapple van The Dutch Radio. Het was een schoolvoorbeeld van vasthoudendheid in de journalistiek. Ik kreeg overigens pas vijf minuten van te voren te horen dat we met Mandela mochten spreken. Ik had helemaal niets kunnen voorbereiden. De zenuwen gierden door mijn keel maar Mandela stelde me vriendelijk op mijn gemak. Na afloop van het gesprek was er ook nog een interview met Sietse Bosgra van het Komite Zuidelijk Afrika die zich opmerkelijk genoeg kritisch opstelde tegen Mandela. Ik herinner me zelfs de opmerking "Ja dat kan meneer Mandela nu wel zeggen". In ieder geval hadden we een enorme scoop, zoals we dat in de journalistiek zeggen.
Ik schreef er ook een column over. Die is hieronder te lezen
Het is februari 1990. Nelson Mandela is vrij. Opschudding ook in de mediawereld. Het gonst van activiteiten op de burelen van de actualiteitenrubriek KRO’s Echo. Onder de bezielende leiding van eindredacteur Harold Biervliet wordt door redacteur Riet Pijnappels driftig gebeld naar het hoofdkantoor van het ANC in Lusaka. Natuurlijk, zo ongeveer iedere journalist ter wereld wil de charismatische anti-apartheidsleider nu spreken. Onder het motto: niet geschoten is altijd mis doet de Dutch Catholic Radio ook mee aan deze dans om een grote primeur. De woordvoerders van het African National Congress worden horendol van het gebel van ene ‘Mrs Pine-appels’ uit Holland. Ondertussen gaan de uitzendingen gewoon door.
Dan is het donderdagmiddag, iets na half zes. Er zit een kleine break van een half uur in het programma ‘De Wereld Op Donderdag’ , waarvoor de redactie van Echo de actualiteit verzorgt. Ben Kolster en ik, de presentatoren van dienst, denken even op onze lauweren te kunnen rusten. Dan is er ineens telefoon uit Lusaka. We wilden Mandela toch spreken? Nou dat kan, maar wel nu meteen! Kelen worden geschraapt, knieën knikken en ik hol naar de spreekcel van de studio. We hebben Mandela! Jezus, Nooit gedacht dat dat zou lukken. Wat nu? Geen sheet gemaakt, geen vragen op papier gezet, hij hangt! Nu! Band loopt! ’Goodday to you’, klinkt het kraakhelder en welluidend door mijn koptelefoon. Mijn god, hij is het echt! Onmiskenbaar, een stem uit duizenden. We hebben nu geen uitzending, maar kunnen het gesprek opnemen om het straks, na het ANP-nieuws van 6 uur, wereldkundig te maken. We zijn de allereersten in Nederland die hem mogen spreken na zijn vrijlating van Robbeneiland.
Mandela praat rustig, weloverwogen en uiterst vriendelijk over zijn gevoelens en over de dialoog die er wat hem betreft met de regering van president De Klerk op gang moet komen. Volgende vraag? Jeetje, even geen idee. Maar dan borrelt ie gelukkig op. Simpel en logisch, “will you come to Holland?” “Of course, in due time I will visit your country, one of the great supporters of our struggle. Next week I will speak with the members of the ANC about this.”
Na een paar minuten is het gesprek afgelopen. We hebben nog ongeveer tien minuten om de goede quotes te monteren en van vertalingen te voorzien. Het is racen tegen de klok, maar ooit wel eens een heerlijker deadline meegemaakt? Inmiddels is Sietse Bosgra van het Nederlandse Komite Zuidelijk Afrika opgespoord. Natuurlijk willen we zijn eerste reactie hebben. Bijvoorbeeld op de oproep tot verzoening en dialoog. Tot onze verbijstering is zijn reactie nogal sceptisch: “Ja, dat kan de heer Mandela nu wel zeggen…..” Anderhalf uur na eerste telefoontje uit Lusaka eindigt de uitzending. Terwijl de stoom nog uit de oren van de redacteuren komt, spoedt Echo zich naar haar stamkroeg op de Hilversumse Emmastraat…..
Frans Regtien
Hier de audio van een deel van het gesprek. Kik eerst op de groene link en daaronder naar de blauwe.
https://soundcloud.com/frans-regtien/mandela-komt-naar-nederland
Zoals Mandela in dit gesprek ook aangaf, kwam hij graag naar Nederland. En hij zei voor een dialoog met de Zuidafrikaanse president de Klerk te zijn. Het bezoek aan Nederland was een feest. Voetballer Ruud Gullit, die veel sympthatie toonde voor Mandela toonde, ontmoette hem ook, net als toen nog Koningin Beatrix. Hierboven een vrolijk onderonsje met de vorstin .
De jaren 90 betekenden tijd voor een verhuizing van mijn werkplek, het gezin Regtien ging in Hilversum wonen aan de Diependaalselaan 130. Hier onder zie je ons nieuwe stulpje vanaf de voorkant, Aan de achterkant is linksonder te zien. Met ook een enorme tuin. Vanaf het moment dat we in Hilversum woonden raakten we bevriend met onze overburen Jan en Inge Pekelharing . Zie ook linksonder twee foto's. Inge en Jan zijn inmiddels (we schrijven eind 2023)overleden. We vierden heel vaak samen Oud en Nieuw. Lekker eten en de Top 2000 luisteren of een Top 2000 quiz doen, Dat was echt een feest voor ons. In het jaar 2021 overleed Inge. We missen haar nu heel erg.
In dat decennium werd ik ook getroffen door een hartinfarct. Ik kreeg heftige pijn in mijn borst. De dokteren dachten dat het niet ernstig was en ik kreeg zelfs alleen maar het advies om even op de hei te gaan lopen. Wekenlang heb ik uiteindelijk in het ziekenhuis gelegen.
Bij Brandpunt vertrok ik, maar maakte nog de berichtgeving over de val van de Berlijnse muur mee.| Ik ging ook journalistiek zwerven. Gaf les als docent RTV aan de Hogeschool Windesheim in Zwolle, presenteerde een jaar lang het radioactualiteitenprogramma van omroep Gelderland in de ochtend en maakte sociaal-economische reportages voor de RVU-radio in het programma Werken Aan Werk. Allemaal betrekkelijk korte klussen.
Op de Hogeschool Windesheim leerde ik studenten interviewtechnieken, presenteren, bureauredactiewerk doen en regisseren. Ook mochten ze zelf uitzendingen maken, die intern op de school werden uitgezonden. Twee van mijn studenten, Carla Verhagen en Marijke van den Berg werden later collega's van me, bij de Radio Nieuws Centrale en de Wereldomroep. Je ziet ze hieronder. Eerst Marijke en daaronder Carla.
Ik ging in de loop van het decennium werken voor die net genoemde Radio Nieuws Centrale. Dat was een samenwerkingsverband van de regionale omroepen. Helemaal bovenaan op deze pagina zie je een foto van de studio van die Radio Nieuws Centrale, met mij achter de microfoon als presentator en Liekie Braam als regisseur op de voorgrond. Vanuit Hilversum, in het gebouw van de Wereldomroep, maakten we een keuze uit het dagelijkse aanbod van die omroepen. Ik werkte in die jaren ook bij die Wereldomroep als redacteur en presentator. Later. in de jaren 00 kwam ik daar weer terecht. Hier vlak boven links een actiefoto met mij bij de Wereldomroep, terwijl ik een mitella droeg. Niet opgelopen bij het werk, trouwens.. En ook hier was het teksten schrijven en presenteren geblazen. We deden dan een belrondje langs al die regionale omroepen en stuurden de lijst (die daardoor ontstond) naar alle deelnemende omroepen die vervolgens aangaven in welke onderwerpen van andere collega's ze interesse hadden. Wij zorgden dan voor de distributie van de ene naar de andere omroep. Zelf maakten we uit het aanbod van de regionale omroepen, radio 1 en de Wereldomroep drie keer per dag een nieuwsoverzicht dat door bijna alle afnemers werd uitgezonden op hun eigen zender. Dat werd het nieuwsoverzicht van de Radio Nieuws Centrale. Bij het 7-jarig jubileum kwam er een speciale krant, die hier direct linksonder te zien is. Daarin o.a. de selfop-studio, waar we na de Wereldomroep huisvesting hadden gevonden. Dat was in het gebouw van radio 3 op het Mediapark. Daarmee ware we toen de eerste radiorubriek die zonder technicus, dus alleen met journalisten, een uitzending schoven.
n 1992 stortte In de Amsterdamse Bijlmermeer een vrachtvliegtuig van de Israelische maatschappij El Al neer. Bij de ramp kwamen 43 mensen om het leven. Het vliegtuig boorde zich in de flats Kruitberg en Groeneveen. Hieronder een reconstructie van de ramp.
Enkele onderwerpen die in dat decennium ook veel aandacht kregen waren de hereniging van Oost- en West-Duitsland die een feit werd. Een internationale troepenmacht onder leiding van de Verenigde Staten maakt een einde aan de bezetting van Koeweit door Irak. En In Joegoslavië brak een oorlog uit nadat Slovenië en Kroatië zich onafhankelijk verklaarden. Het leidde tot het drama in Srebrenitsja, een enclave in Joegoslavië, waarbij duizenden doden vielen en waar een internationale troepenmacht toekeek bij de afslachting. Er was forse kritiek op de Nederlandse inbreng van de Dutchbatters, die machteloos toekeken naar de gebeurtenissen.
Een sportieve gebeurtenis van topniveau in de jaren 90 was de gouden medaille van de Nederlandse Lange Mannen bij het volleybal op de Olympische Spelen in Atlanta in 1996. Hieronder de samenvatting van het slot van die wedstrijd.
Het is lang geleden, maar toch wordt er nog veel gespeculeerd over de dood van prinses Diana. Zij kwam om het leven bij een autocrash in Parijs op 31 augustus 1997. Een ongeluk, zo oordeelde de rechtbank vele jaren later. Maar daar zijn enkele ooggetuigen nog steeds niet van overtuigd: de dood van prinses Diana was moord, zeggen ze. Hieronder een reconstructie van het drama.
https://youtu.be/ngwKA7Bpkv0
Mijn kinderen groeiden in de jaren 90 op in Hilversum.Hieronder wat filmpjes daarvan. Een kleine Fanny die op het bed van Pappa en Mamma speelde (dat was toen nog in Broek in Waterland), Roald in de keuken, Fanny in de huiskamer en in de tuin samen met buurmeisje Michelle, een overnachting met de kids in de Efteling en Roald weer, die als scout werd ingezworen. Excuses voor de slechte beeldkwaliteit.
Ondertussen was het weer tijd om journalistiek te verkassen, in dit geval naar omroep Brabant, aan het begin van de nieuwe eeuw.
Reactie plaatsen
Reacties